Ciągle czytamy !
Dyskusyjny Klub Książki skupia ludzi, którzy czytają i lubią o tym rozmawiać...
Zapraszamy więc na spotkania DKK w ostatnią środę każdego miesiąca o godz. 18:30 do RBP. Gwarantujemy dostęp do ciekawych książek, spotkań z pisarzami i swobodnej, nieskrępowanej dyskusji...
-
O DYSKUSYJNYM KLUBIE (kliknij)
-
ZAPOWIEDZI, SPOTKANIA (kliknij)
-
KLUBOWICZE POLECAJ (kliknij)
O DYSKUSYJNYM KLUBIE
Dyskusyjne Kluby Książki są tworzone przez czytelników, których łączy
pasja czytania, poznawania książek jak również nowych gatunków literackich.
Projekt Dyskusyjnych Klubów Książki to adaptacja brytyjskiej idei reading clubs – wspólnego czytania i rozmowy o książkach.
Organizatorami akcji są Instytut Książki oraz British Council.
DKK startują w 16 bibliotekach w województwie wielkopolskim – w Rawiczu również!
Koordynatorem klubów w Wielkopolsce jest Wojewódzka Biblioteka Publiczna i Centrum Animacji Kultury w Poznaniu.
DKK mają na celu wykreowanie mody na czytanie i czerpanie przyjemności z literatury.
Spotykamy się po to, aby rozmawiać o książkach, wymieniać literackie poglądy, konfrontować gusta ale przede wszystkim mile spędzić czas i dobrze się bawić.
Do naszej biblioteki na spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki zapraszamy już od kwietnia 2007.
O terminach spotkań będziemy Państwa informować na bieżąco na naszej stronie internetowej www.biblioteka.rawicz.pl natomiast wszelkie pytania prosimy kierować na adres e-mail: wypozyczalnia-rbp@rawicz.pl
29.04.2015 Ivan Klima „Ani święci, ani anioły”
„Dziś w nocy zabiłam własnego męża. Dentystyczną wiertarką
wydrążyłam mu w głowie dziurę. Patrzyłam, czy wyleci z niej gołębica,
ale wyfrunął tylko czarny gawron. Obudziłam się zmęczona, czy też
ściślej, bez chęci do życia, która mnie opuszcza, w miarę jak przybywa
mi lat...”
Książka czeskiego twórcy o międzynarodowej renomie traktuje o kondycji
człowieka, o niełatwych relacjach matki z córką, która popada w
narkotykowe uzależnienie, o samotności. Jest też rozliczeniem z
przeszłością. Uczy nas wybaczania i zrozumienia..
25.03.2015 Alice Munro „Miłość dobrej kobiety”
„Osiem opowiadań o kobietach, które muszą sobie radzić z
niejednoznacznością własnych uczuć, z wewnętrznymi konfliktami, z
rozdźwiękiem między tym, czego chcą, a tym, co muszą.”
Doskonała książka, napisana klasycznym, pełnym rezerwy stylem…
Polecamy!
25.02.2015 „Morfina” Szczepan Twardoch
Szalona, transowa.. powieść
psychologiczna, historyczna, sensacyjna, skandaliczna”
„Morfina” jest książką o człowieku „bez ojczyzny” urodzonym w złym dla siebie
czasie . Twardoch przedstawił w swej książce człowieka słabego, rozdartego,
wplątanego w historię, nieodpowiedzialnego konspiratora, męża, kochanka
uzależnionego od morfiny. Nie jest to jednak lektura o skutkach brania
morfiny... jest to podróż Konstantego w poszukiwaniu własnej tożsamości i
korzeni.
Gorąco polecamy!
- recenzja
28.01.2015 „Szum” Magdalena Tulli
Tym razem na spotkaniu Dyskusyjnego Klubu
Książki mieliśmy okazję podyskutować o najnowszej książkę Magdaleny Tulli
„Szum”. Autorka a zarazem jedna z najwybitniejszych polskich pisarek przedstawia
historię dziecka nieakceptowanego i niezrozumianego. „Szum” to książka o
samotnym ciężkim dzieciństwie, o braku zrozumienia, braku wsparcia ze strony
najbliższych jak również o potrzebie wybaczenia i zrozumienia.
Gorąco polecamy !
- recenzja
26.11.2014 Miłość z kamienia” - Grażyna Jagielska
Grażyna Jagielska w swej książce odsłania
wszystkie obsesje, które dręczą żonę korespondenta wojennego. To książka o
samotności, tęsknocie, lęku i ciągłym oczekiwaniu na telefon... W tej niezwykle
osobistej i szczerej lekturze przyglądamy się kobiecie, która została pozbawiona
zdolności do normalnego funkcjonowania przez wojny i niebezpieczną pracę męża...
Gorąco polecamy
!
19.11.2014 Sławomir Koper (spotkanie
autorskie) ur. w 1963 roku w Warszawie polski pisarz, autor
książek historycznych. Absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu
Warszawskiego. Współpracował z miesięcznikiem „Uważam Rze • Historia”,
felietonista tygodnika „Do Rzeczy”, publikuje w miesięcznikach „Historia
Do Rzeczy” i „Mówią Wieki” oraz na portalu wp.pl. Historia. W
listopadzie 2013 został odznaczony przez prezydenta RP Bronisława
Komorowskiego srebrnym Krzyżem Zasługi za popularyzację historii w
społeczeństwie.
W swoich książkach przedstawia historię głównie poprzez fakty mało
znane, zapomniane lub pomijane w „oficjalnych” monografiach. Prezentuje
ważne i znane, ale także nieco już zapomniane postacie w kontekście
życia prywatnego i codziennego oraz obyczajowości charakterystycznej dla
danej epoki. Wychodzi z założenia, „że życie prywatne, z jego wszystkimi
składnikami jest istotną częścią biografii każdego człowieka. A polityk
czy artysta ukazany w szlafroku i kapciach zyskuje tylko na
autentyczności”. Autor m.in. : „Życia artystek PRL” ( 2013) , „Sławnych
par PRL” (2014), „Straconego pokolenia PRL”(2014).
29.10.2014 „Czardasz z mangalicą” „Czarada z mangalicą” Krzysztof Varga
„I tym razem Krzysztof Varga prowadzi nas przez Węgry. Razem z nim są jego wspomnienia, rojenia i przeróżne sentymenty. Stara się z tym walczyć, by Budapeszt dla niego nie stał się wyłącznie miastem przeszłości. Prawdziwym skansenem pamięci.” (Władysława Kicińska) W „Czardaszu z mangalicą” znajdziecie Państwo zbiór esejów po Węgrzech a zarazem nostalgiczną podróż Vargi w głąb siebie...
24.09.2014 „W krainie czarów” Sylwia Chutnik
„W krainie czarów” Sylwia Chutnik zabiera nas do miejsc, które mało kogo interesują, są zapomniane, opuszczone. To zbiór 11 poruszających opowiadań z ogromną dawką najróżniejszych emocji... to historie ludzi, którym trudno odnaleźć się w społeczeństwie, to szara rzeczywistość zmieniająca się w koszmar, to zwyczajni ludzie, którzy muszą radzić sobie w niezwyczajnych sytuacjach... Gorąco polecamy !
27.08.2014 „Wypalanie traw” Wojciech Jagielski
„Wypalanie traw to książka o społecznej
rewolucji, to obietnica końca segregacji rasowej. Obietnica na lepsze jutro. Na
bardziej ludzkie. Jagielski poruszył bardzo delikatny temat, jakim jest
segregacja i uprzedzenia rasowe w Południowej Afryce. Czy są szanse biednych
społeczeństw na ich rozwój? Autor zmusza nas do zastanowienia się nad życiem.
Przykłady segregacji bywają wszędzie. Ale czy tak być powinno? Z pewnością nie.
Pisząc „Wypalanie traw” autor zachęca nas do pogłębienia wiedzy o sobie i
innych.”(WK)
- recenzja
30.07.2014 „Złodziejka książek” Marcus Zusak
Książka Marcusa Zusaka nie jest o wojnie, ale z wojną w tle. Nie jest też o Aniołach, a o życzliwości do drugiego człowieka... bez względu na okoliczności w jakich przychodzi nam żyć. „ Złodziejka książek” przypomina nam o tym, że powinniśmy kochać ponieważ następnego dnia na miłość może być już za późno… jest też o przyjaźni, łzach i o magii książek. To powieść, która potrafi wzruszyć do łez…... Gorąco polecamy !
04.06.2014 „Wściekły pies” - Wojciech Tochman
Zbiór niezwykle przejmujących reportaży. Tochman wprowadza czytelnika w świat tragicznych ludzkich doświadczeń. Pisze o słabościach, cierpieniu, o najróżniejszych postaciach zła, które rodzi się z chęci bycia akceptowanym bądź też z lęku przed napiętnowaniem... Gorąco polecamy !
07.05.2014 „Bracia Sisters” - Patrick De Witt
Akcja powieści rozgrywa się w latach pięćdziesiątych XIX wieku. Autor przywraca do życia saloony, rozpadające się miasteczka i cały Dziki Zachód. Tytułowi bracia Eli i Charlie Sisters na zlecenie mają zlikwidować pewną niewygodną osobę... Jak to w westernie bywa leje się krew, nie brakuje strzelanin, podpitych kowboi, pięknych kobiet i kurzu … nie brakuje również niezwykle barwnych postaci i rozterek, z którymi się borykają... Książka ta łączy w sobie humor i brutalności dzięki czemu z chęcią zagląda się na kolejną stronę.
26.03.2014 „Ciemno prawie noc” - Joanna Bator
Alicja Taobr – reporterka wraca do miasta
swojego dzieciństwa. Ma zrobić reportaż o trójce zaginionych dzieci. Zamieszkuje
pusty poniemiecki dom, z którego niegdyś wyruszyła w świat...
Okazuje się jednak, że powrót do domu, do Wałbrzycha jest również powrotem do
dramatów własnej rodziny...
26.02.2014 – „Panna młoda w śniegu” - Jan Seghers
Nikolas Schafer podczas codziennej podróży do pracy by urozmaicić sobie drogę zagląda w okna domów. W rzeczywistości interesuje, intryguje go tylko jedno okno, w którym codziennie podczas postoju widzi młodą kobietę, wykonującą czynności dnia powszedniego. Pewnego marcowego ranka okno owego domu jest puste. ..co gorsza Nikolas dostrzega ciemny kształt na śniegu i jest przekonany, że z właścicielką mieszkania coś się stało… gdy tylko dociera do Frankfurtu – zawiadamia policję… Rozpoczyna się trudne dochodzenie… Jaki będzie finał? Zachęcamy do przeczytania lektury…
29.01.2014 – Angelika Kuźniak „Papusza”
„Pszecież nie jestem pisarżem ani tesz
poetką tylko Cyganką z lasu, która żyje przyrodą” - Papusza
O Bronisławie Wajs, tytułowej Papuszy, czy lalce po cygańsku, poetce odkrytej
przez Jerzego Ficowskiego i wzniesionej na piedestał przez Juliana Tuwima pisze
w swojej reporterskiej książce Angelika Kuźniak . Jako dziecko bardzo szybko
nauczyła się zarabiać: wróżyła, żebrała… Miała też wielkie marzenie – nauczyć
się czytać i robiła wszystko by osiągnąć swój cel. Jej twórczość dziś jest
chlubą cygańskiego dziedzictwa , jednak w tamtych czasach była dla niej
przekleństwem.
Polecamy…
23.10.2013 Magdalena Bielska (spotkanie
autorskie) ur. w 1980 roku, debiutowała tomem „Brzydkie
zwierzęta”, który przyniósł jej Nagrodę im. Kazimiery Iłłakowiczówny za
najlepszy poetycki debiut roku 2006 oraz nominację do prestiżowej
Gdańskiej Nagrody Literackiej „Europejski Poeta Wolności” – w gronie
nominowanych sąsiadowała m.in. z Julianem Kornhauserem, Tadeuszem
Różewiczem i Andrzejem Sosnowskim. Pierwszy zbiór zawierał wiersze
będące najczęściej obserwacjami codzienności człowieka żyjącego w
wielkim mieście, samotnego w tłumie, dokonywanymi jednak przez jednostkę
niezwykle wrażliwą, umiejącą banalną z pozoru rzeczywistość zobaczyć i
opisać na nowo. Co ciekawe, uciekając od etykietki „poezji kobiecej”,
pisarka posługiwała się często rodzajem męskim – chcąc, jak sama
tłumaczy, uchwycić człowieka jako takiego, wprowadzić większy dystans
między siebie a swych bohaterów. Pisarkę interesuje przede wszystkim to,
co nieoczywiste, nie do końca zdefiniowane, umykające klasyfikacjom.
Walczy o nieoczywistość spojrzenia, o to, by zobaczyć swych bohaterów na
przykład okiem kota – leniwego, zdystansowanego i drapieżnego zarazem.
Autorka takich książek jak: „Brzydkie zwierzeta” (2006), „Wakacje,
widmo” 2009, „Miłość w zimie” (2013)
Magdalena Bielska pisze także opowiadania.Prywatnie, skupiona i
nieśmiała Magda jest córką wybitnego prozaika – Jerzego Pilcha i
historyka literatury, wykładowcy UJ – Hanny Pilch. Mieszka w Krakowie –
z mężem Piotrem oraz dwoma kotami: Rupkiem i Bubisiem.
25.09.2013 - Axelsson Majgull "Pępowina"
„Może jest tak, że wyobcowanie rodziców
zagnieżdża się w dziecku, że czyni je obcym dla samego siebie i całego świata.
Tak jak było kiedyś z moją matką i jak zawsze będzie z moją córką".
Czy nasz los jest z góry przesądzony ? czy może jednak mamy na to jakiś
wpływ...? Axelsson w swojej książce pisze o relacjach matek i córek - niełatwych
zresztą. Zadaje mnóstwo trudnych pytań...o sens życia i jego jakość. Autorka
podjęła sie nizewykle ważnego problemy i z tego chociaż powodu warto sięgnąć po
tą lekturę.
28. 08.2013 O książkach w plenerze...
Nasza DKK łapał ostatnie promienie słońca na strzelnicy Bractwa Kurkowego. Tam klubowicze wykazali się zdolnościami kulinarnym, przygotowując pyszne kiełbaski, sałatki, francuskie naleśniczki i pyszne ciasta. Motywem przewodnim naszego spotkania jak zwykle była książka. Tym razem gościł u nas Kenzaburo Oe i jego "Sprawa osobista". Historia niepełnosprawnego dziecka, stosunek ojca i otoczenia wobec chorego wzbudziły u klubowiczów niesamowite emocje. W jaki sposób uśmiercić własne dziecko, tak aby nikt się tego nie domyślił i jak wierzyć, że zrobiło się wszystko, aby do tego nie doszło...? Polecamu lekturę...
31.07.2013 „Filmy mojego życia” Alberto Fuguet”
Beltran Soler w drodze no kongres sejsmologiczny zatrzymuje się w hotelu i układa listę najważniejszych filmów obejrzanych w swoim życiu… a tak naprawdę ? układa opowieść o dzieciństwie, młodości… Jest to historia o dojrzewaniu, polityce i o popkulturze pióra naczelnego twórcy pokolenia McOndo.
26.06.2013 spotkanie z książką, która stała się wydarzeniem zanim trafiła do księgarni , uhonorowana prestiżową Nagrodą Goncourtów jak również wyróżniona „Listą Goncourtów: polski wybór - „Mapa i terytorium” Michela Houellebecqa”
W swojej powieści Houellebecq przeplata wątki kryminalne z melancholijno-ironicznym portretem francuskiej bohemy. „Mapa i terytorium” zachwyca i nie… osadźcie to sami!.
29.05.2013 spotkanie DKK z twórczością Elfriede Jelinek czyli „Amatorki”
Równoległe historie dwóch kobiet, pracownic fabryki: pierwsza podporządkowuje się regułom patriarchalnego i kapitalistycznego porządku, druga stara się zachować wierność ideałom, na rzecz "miłości" rezygnuje z aspiracji zawodowych... i przegrywa. Polecamy … niezwykle nowoczesna i autentyczna proza jak na noblistkę przystało.
24.04.2013 spotkanie DKK Dyskusja na temat życia i nie tylko… Tomasz Piątek „Pałac Ostrogskich”
Dlaczego labirynt piwnic ciągnący się pod kamienicami warszawskiego Powiśla ma od stuleci złą sławę? Czy tortury wpływają na możliwości intelektualne torturowanych? Czy ktoś, kto zarządza wszechświatem, choćby i częściowo, może sobie pozwolić na miłość? Jak bardzo futurolog może się uwstecznić? Kto tu kogo kocha i kto tu dla kogo zdycha? Jeśli jesteście zainteresowani odpowiedzią na te pytania, a także moim osobistym życiem, to zapraszam. (autor)Powieść nominowana do literackiej nagrody NIKE.
03.04.2013 spotkanie DKK. Twarzą w twarz z kryminałem czyli Johan Theorin „Nocna zamieć”
Za Nocną zamieć Theorin otrzymał w 2009 roku Szklany Klucz – nagrodę literacką przyznawaną corocznie przez członków Stowarzyszenia Twórców Kryminałów pisarzom z krajów nordyckich. Książka otrzymała również nominację do tytułu Najlepszy Szwedzki Kryminał 2008 roku.
27.02.2013 Spotkanie DKK rozmawiamy o książce: Marco Santagata „ Mistrz Bladych Świętych”.
Pierwsze zdanie tej powieści zdradza nam jakie jest jej zakończenie. Powoli zbliżamy się do nieuchronnego..., by na ostatnich stronach dowiedzieć się, że tak naprawdę nic nie zostało jeszcze przesądzone… Miłośnicy historii nieoczywistych będą naprawdę usatysfakcjonowani. Jest to opowieść o narodzinach talentu, o sztuce, o trudnej drodze artysty i zawikłanych relacjach międzyludzkich., jak również historia kryminalna i miłosna, z licznymi nawiązaniami do dawnej literatury włoskiej, pokazująca, jak wielką rolę w życiu człowieka odgrywa przypadek.
30.01.2013r.
spotkanie Dyskusja na temat książki
"Dwadzieścia lat nowej Polski w reportażach według Mariusza Szczygła "
Oto Polska:
* proboszcz z HIV,
* pluton ZOMO, który strzelał w "Wujku";
* dwie matki i poczęte przez nie dziecko;
* student Rydzyka, który uciekł ze szkoły;
* Sprawiedliwi ratowali Żydów, a teraz się wstydzą sąsiadów;
* dumny homofob udziela wywiadu;
* przemycali kokainę w żołądkach, żeby spłacić czynsz
26 (a nawet więcej) historii, zapisanych przez najlepszych polskich reporterów.
To mój osobisty wybór reportaży o tym, gdzie zaczęła się i dokąd doszła nowa
Polska. Nie ta, którą widzimy w Sejmie, ani ta z pierwszych stron gazet. Raczej
Polska, która musiała ‘mentalność sobie w jeden dzień zrobić’.
Mariusz Szczygieł
recenzja - Władysława Kicińska
12.12.2012r.
spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki.
Rawicki DKK zaprasza na pierwszą ogólnopolską dyskusję literacką ...
więcej ...
26.09.2012r.
spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki.
"Tak więc jestem i Grekiem, i Chińczykiem, cóż to komu może przeszkadzać? Choć
polski mym ojczystym językiem, najbardziej lubię słyszeć wokół siebie także inne
mowy. Cieszy mnie obecność w jednym miejscu świątyń różnych wyznań, a jeszcze
bardziej raduje, gdy wszystkie są otwarte. Przekraczanie granic od dzieciństwa
stanowiło mą ulubioną rozrywkę, a myśl o ich istnieniu jedno z najczęściej
przywoływanych przekleństw. Gdy już sam mogłem decydować o miejscu własnego
pobytu, a los sprawił, że granice stały się przekraczalne, podejmowałem nieraz
wyprawy bez konkretnie określonego celu, byle tylko usłyszeć inny język, zjeść
inny rodzaj zupy, spróbować innego alkoholu, zobaczyć inny krajobraz. By
zobaczyć własne odbicie w innym lustrze. To konieczne, gdyż lustra potrafią
kłamać, więc jeśli całe życie przeglądasz się w jednym, możesz do końca nie
wiedzieć, jak naprawdę wyglądasz" - pisze Robert Makłowicz.
DKK omawiał książkę Roberta Makłowicza "Cafe Museum".
11.05.2012 Wojciech Kuczok
(spotkanie autorskie) ur. 1972, prozaik,
poeta, krytyk filmowy i scenarzysta, speleolog; zdobywca Paszportu
“Polityki” (2003), laureat nagrody NIKE za powieść Gnój (2004).
Absolwent III LO im. Stefana Batorego w Chorzowie. Wcześniej uczęszczał
do I LO im. Juliusza Słowackiego w Chorzowie, skąd został karnie
wydalony. Ukończył Uniwersytet Śląski. Współpracownik Tygodnika
Powszechnego, Res Publiki Nowej i miesięcznika Kino; doktorant
filmoznawstwa na Uniwersytecie Jagiellońskim.
W latach 90. przynależał do grupy poetyckiej Na Dziko. Napisał też
scenariusz do filmu Magdaleny Piekorz Pręgi, który zdobył w 2004 główną
nagrodę na festiwalu filmowym w Gdyni.
Autor :Opowieści samowite, (1996), „Opowieści słychane”(nominacja do
Nagrody Literackiej NIKE, nagroda PTWK), „Szkieleciarki”(2002),
„Gnój”(2003),(Książka laureatka Nagrody NIKE) „Widmokrąg” (2004),
„Opowieści przebrane”(2005), „To piekielne kino”(2006), „Senność”(2008),
„Moje projekcje” 2009, „Spiski. Przygody tatrzańskie” 2010, „Poza
światłem” 2012,„Obscenariusz”(2013).
Prywatnie kibic Ruchu Chorzów, a także speleolog, odkrywca (wspólnie z
synem) jaskini Dujące w Beskidzie Śląskim.
25.10.2011r. Agnieszka Wolny-Hamkało. (wykład dotyczący literatury współczesnej): (Ur. 1979, poetka i publicystka. Debiutowała w 1999 roku tomem poetyckim „Mocno poszukiwana”. Następnie opublikowała „Lonty” (2001), „Gospel” (2004), „Ani mi się śni” (2005) i „Spamy miłosne” (2007). Jest także autorką poematu dla dzieci „Nochal czarodziej” (2007, il. A. Wajda) i współredaktorką (wraz z J. Sobolewską) antologii opowiadań „Projekt Mężczyzna” (2009).Współpracuje m.in. z „Polityką”, „Gazetą Wyborczą”, „Lampą” i „Bluszczem”. W TVP1 w latach 2009-2011 współprowadziła program „Hurtownia książek”. Mieszka we Wrocławiu. We wrześniu 2010 nakładem WBPiCK ukazał się jej najnowszy tom wierszy pt. „nicon i leica”. We wrześniu 2011 ukaże się zredagowana przez nią wspólnie z Dorotą Hartwich antologia opowiadań „ORWO”.
16.03.2011r. Przemysław Czapliński (w ramach warsztatów literackich: Cicho-sza czytamy Miłosza!): (ur. 6 listopada 1962) - polski krytyk literacki, profesor literatury współczesnej. Pracuje w Instytucie Filologii Polskiej UAM. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu. Doktoryzował się w 1992, habilitował w 1998, a rok później uzyskał tytuł profesora Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. Tytuł profesora zwyczajnego otrzymał w 2002 roku.
10.09.2009 r. Daniel Odija (spotkanie autorskie): (ur. 1974), prozaik, dziennikarz telewizyjny. Autor zbiorów opowiadań Podróże w miejscu (2000), Szklana huta (2005) oraz powieści Ulica (2001), Tartak (2003) i Niech to nie będzie sen (2008). Za Tartak przyznano mu Nagrodę Artusa, powieść znalazła się także w finale Nagrody NIKE 2004. Odija publikował m.in. w „Autografie”, „Ha!arcie”, „Sycynie”, „Dekadzie Literackiej” i antologiach literatury współczesnej. Przekłady jego książkę ukazały się w Niemczech, Austrii, Francji i na Ukrainie. Mieszka w Słupsku.
21.05.2009 r. Barbara Kosmowska (spotkanie autorskie): (ur. 1958) - pisarka i poetka, absolwentka polonistyki. Debiutowała jako licealistka, w latach osiemdziesiątych zdobywała liczne nagrody w konkursach poetyckich. Jej pierwsza powieść - Głodna kotka - trafiła do księgarń w 2000 roku. Wydany rok później Teren prywatny wygrał konkurs „Dziennik polskiej Bridget Jones" Wydawnictwa Zysk i S-ka i znalazł się na liście bestsellerów „Rzeczpospolitej". Kolejne książki: Prowincja (2002), Gobelin (2002), W górę rzeki (2003), Niebieski autobus (Wyd. I: 2004) i Hermańce (W.A.B., 2008) cieszyły się nie mniejszą popularnością. Wkrótce nakładem W.A.B. ukaże się nowa powieść, Ukrainka. Kosmowska opublikowała także utwory dla dzieci i młodzieży, ostatnio Puszkę (2009) i Samotnych.pl (W.A.B. 2011).
19.09.2008 r. Krzysztof Warga (spotkanie autorskie): (ur. 1968 w Warszawie). Opublikował powieści "Chłopaki nie płaczą" (1996), "Śmiertelność" (1998), "Tequila" (2001; książka znalazła się w finale Nagrody Literackiej Nike 2002), "Karolina" (2003) i "Nagrobek z lastryko" (2007). Za swoją ostatnią książkę "Gulasz z turula" (2008) otrzymał nagrodę czytelników Nagrody Literackiej Nike 2009. Mieszka w Warszawie na Mokotowie.
30 kwietnia 2007 roku o godz.18:00 odbyło się pierwsze spotkanie
Dyskusyjnego Klubu Książki. Miało ono charakter organizacyjno-zapoznawczy.
Klubowicze mogli podyskutować o swoich zainteresowaniach czytelniczych jak
również o tym czego oczekują od wspólnych spotkań w klubie. Gościliśmy tego dnia
13 osób, które na zakończenie otrzymały książkę - Michała Witkowskiego
„Lubiewo''- pierwszą, o której dyskutować będziemy na kolejnym spotkaniu 14
maja 2007 r. o godzinie 19:00.
Zdjęcia ze spotkania
14 maja 2007 r. o godzinie 19.00
odbyło się kolejne spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki
więcej ...
19 czerwca 2007 r odbyło się spotkanie ze Stefanem Chwinem.
więcej ...
Polecamy! Recenzje książek
omawianych na spotkaniach naszego klubu.
więcej...
Dobre książki i kawa ... Tym razem i kawa i
książki smakowały tak samo... wyśmienicie - oczywiście za sprawą
kolejnej lektury. "Wielorodzinna kamienica w małym miasteczku. Trzy
związki. Sześć wyobrażeń udanego życia." To fabuła książki Grażyny
Jagielskiej "Płaskuda".Jest to powieść o pragnieniach, które oddzielają
nas od świata i siebie nawzajem. Niezwykle poruszająca, przejmująca.
Lektura, która z pewnością zapada w pamięć. Polecamy
- zdjęcia ze spotkania
Recenzje:
-
Recenzja autorstwa Władysławy Kicińskiej DKK Rawicz -
Recenzja autorstwa Włodzimierza Jędrzejczaka DKK Rawicz
„Cafe Museum” Robert Makowicz; dziennikarz, krytyk
kulinarny, podróżnik. Studiował prawo i historię na Uniwersytecie
Jagielońskim. W Krakowskim wydaniu „Gazety Wyborczej” publikował
recenzje kulinarne. W rubryce „Jadłem w…” Jest też autorem cyklu
reportaży „Podróże kulinarne Roberta Makowicza” . Pisze i wydaje swoje
książki. Za „Cafe Museum” otrzymał Nagrodę Literacką Srebrny kałamarz
im. Hermenegildy Kociubińskiej.
„Chmurdalia”
Najnowsza powieść Joanny Bator „Chmurdalia”
przenosi nas do Wałbrzycha i pokazuje losy wielu rodzin tego miasta a
szczególnie koleje losu rodziny Chmurów. Książka ta opowiada o losach ludzi na
przestrzeni XX wieku od czasów przedwojennych do współczesności. Jej główna
bohaterka Dominika Chmura budzi się w monachijskim szpitalu po wypadku
samochodowym. Znalazła się tam z pomocą Grażynki osoby o wielkim sercu dawnej
mieszkanki Wałbrzycha. Dominika po rehabilitacji nie wraca do Polski wyrusza w
podróż. Zmienia miejsca zamieszkania, pracę, poznaje nowych ludzi w Europie i
Ameryce.
"Kolonie Kereta”
Dopóki książka budzi emocje i zmusza do
myślenia dopóty warta jest naszego czasu, a jeśli przy tym zajmie nam tylko
jeden wieczór tym lepiej. Książka „Kolonie ...” Etgara Kereta jest właśnie taka.
,,Nuda”
,,Nuda” Alberto Moravii to bez wątpienia kanon współczesnej literatury i
jedna z podstawowych lektur każdego bibliofila. Sam autor zaś to mistrz
opowieści, wprowadzający czytelnika w zaskakujący świat swoich
bohaterów. W tym przypadku jest to pozbawiony emocji, dekadencki obraz
życia sfrustrowanego, ,,znudzonego” trzydziestopięcioletniego Dina –
artysty malarza, przeżywającego niemoc twórczą. Na szczególną uwagę
zasługuje jednak fakt, iż nuda Dina nie ma nic wspólnego z tradycyjnym
brakiem zajęcia. Nasz bohater definiuje ją, jako brak rzeczywistego
kontaktu z otaczającym go światem. Barbara Szymańska DKK Rawicz
„Gaumardżos! Opowieści z Gruzji”
Niewiele wiedziałam o Gruzji. Możliwe, że nie interesowałam się tym
„skrawkiem” świata. Dzięki książce państwa Mellerów, Gruzja stała mi się
bliższa. Pisana jest na dwa głosy. Anna pisze subtelniej, po kobiecemu. Marcin
po męsku. Historyk z wykształcenia. Swego czasu korespondent wojenny, opisywał i
opisuje konflikty jakich nie szczędzi nam świat. Gruzja to kraj pełen
przepięknych krajobrazów i magii. Zrywy powstańcze kończyły się tu klęską i
represjami tak jak u nas. Wynika z tego, że jest bardzo podobna do Polski. Była
niszczona pod władzą radziecką, a Polska pod zaborami. Słabością natury Gruzina
jest dar upajania się słowami. Wydaje mu się, że wygłaszając mowy i czyniąc przy
tym gesty, on sam dokonuje czegoś ważnego. Poza Kaukazem więdną. Bardzo są
niefrasobliwi. Dla nich zastaw się, a postaw się jest bardzo ważne. Polacy są w
tym bardzo podobni. Stosują tę samą zasadę. Byle przed innymi się pokazać.
Obficie i suto zastawiony stół jest tu, jakby podstawą życia społecznego.
Jedzenie jest kolorowe i aromatyczne za sprawą wielu aromatycznych przy-praw.
Podczas supry; następuje rozważanie, medytacja nad stylem życia. Za czasów
carskich supra była znakiem sprzeciwu wobec systemu na zmasowaną rusyfikację.
Naród jest religijny. Kościół ma tu duży wpływ. Na jego utrzymanie idą pieniądze
z budżetu państwa. Uwielbiają imię Tamara. Na cześć swojej królowej. Jej ikonę
obiecują po pijaku, ale rano słowa dotrzymują. U nas mamy pijalnie wód. Tam tak
zwane Banie. /Kąpiele w siarkowej wodzie i poprawianie urody przez ugniatanie
ciała./ Upijanie cudzoziemców jest tam prawie sportem narodowym. Coś takiego
mnie przeraża. Później jeżdżą po pijaku po drogach wąskich, zniszczonych.
„Przecież to Gruzja”, słyszy się w odpowiedzi. Za wzór można tu pokazać ekologa.
Człowieka który zakochany jest w rodzimej przyrodzie i w ekologii. Zbiera po
drodze torebki foliowe po to, by innych zawstydzić. Święty człowiek chciałoby
się powiedzieć. U nas ktoś taki też by się przydał. Gruzja to nieustanna muzyka,
taniec i śpiew. Dla nich, to kulturowy spadek po przodkach. Taniec i śpiew
trwają tam nieprzerwanie. Jeśli dziecko od młodości nie śpiewa, nie wyrośnie na
patriotę. Tak uważają. Dorosły wypada towarzysko, dlatego wszyscy się starają.
Tańczą i śpiewają do późnej starości. Było mi smutno, gdy czytałam o studentach,
którzy porwali samolot lecący do Batumi. Postanowili zaprotestować. Źle się to
dla nich skończyło. To wielka strata dla Gruzji. Dla rządzących, to zwykły
pryszcz. Książka ma wiele zdjęć, które warto zobaczyć. Ciągle mam w uszach
piosenkę zespołu Filipinki o Batumi. Warto tam pojechać i zderzyć się z
rzeczywistością.
Zapraszamy wszystkich pasjonatów książek! Dołączcie do nas !
Trzeba przyznać, że autor ma wyśmienite pióro. Namiętnie lubi
podróżować. Nie podróżuje sam, ale w ciekawym towarzystwie; czyli razem
z przyjaciółmi. Szczególnie po zjednoczonej Europie. Wspaniale opisuje
nawiązane podczas swoich wojaży przyjaźnie i znajomości. Przez to, że
dużo jeżdżą odkrywają najróżniejsze kuchnie i smaki różnych narodów.
Jest miłośnikiem kuchni całego świata, ale też dobrych trunków. Nie
tylko poznaje kuchnię, ale przy tej okazji poznaje również kulturę i
historię wielu krajów. Zdaje się, że od dobrych trunków autor nie
stroni. Musi przynajmniej ich spróbować. Moi kochani… Ale jak spędzić
przyjemny wieczór? Do tego poza krajem, poza ojczyzną, gdy siedzi się
przy suto zastawionym stole, w miłym, często różnorakim towarzystwie, a
na stole stoi rakija lub inny trunek? W ten sposób autor dociera nie
tylko do ludzkich serc, ale również do wiedzy o ludziach, których na
miejscu poznaje, o krajach w których przebywa, o ich historii. Z kart
książki przebija tęsknota za czasem, który minął na dobre i nigdy nie
wróci. / Podobno w swoich genach nosi wielonarodową spuściznę dawnej
Rzeczypospolitej i monarchii habsburskiej./
Książka ta nie jest dla dyletantów ani dla gamoni. Tyle w
niej najróżniejszych potraw, tyle w niej trunków, tyle przedziwnych obco
brzmiących nazw. Na Boga…? Kto to wszystko spamięta? Według mnie, to
prawdziwa mozaika; kultur, języków, religii. Wszystko to jest złożone…
Osobno nic nie znaczy. I jeszcze cmentarze… Groby zniszczone, zrównane z
ziemią, zalane asfaltem Czy ten ktoś, który wydawał taki rozkaz nie miał
bliskich, rodziny? Czy on nigdy nie będzie leżał w ziemi? Będzie mu
przyjemnie, jak zakłócą mu spokój i nasikają mu na jego własną głowę…?
Może komuś takiemu faktycznie, by się należało.
Szkoda, że w książce nie ma tłumaczeń. Przynajmniej niektórych… Za to
nieustannie jest ciamkanie i cmokanie. Dla Makłowicza to nic wielkiego,
nic trudnego… Gdy nie potrafi porozumieć się w miejscowym języku, to
ucieka się do pantonimy. Wtedy zamiast słów używa „mowy” gestów. Też
dobrze, chciałoby się w tym miejscu powiedzieć…
Cafe Museum, to nie jest książka kucharska ani podróżnicza,
to książka o wielu narodach, społeczeństwach i ich kulturach. Książka
podana jest ciekawie. Prawie tak samo, jak podaje się na stół
udekorowane potrawy. Okraszona jest, jak chrupiącymi skwarkami albo
rodzynkami przez rysunki, które dopełniają całości. Szerokie marginesy…?
Dlaczego aż takie…? Gdyby jeszcze była jakaś mapa… Inaczej ktoś może
pomylić Dalmację z Habsburgami.
Losy Dominiki splatają się z drogą życiową innych
postaci. Poznajemy losy Grażynki, wychowanki Ciotek Herbatek, przywodzących na
myśl dobroduszność i matczyne ciepło,które przypadły do gustu wszystkim a ich
losy były najciekawszym wątkiem tej książki. Spotykamy też czarnoskórą Sarę
masażystkę pomagającą wrócić do sprawności Dominice, wnuczkę „Czarnej Wenus”,
niewolnicy, która uwiodła Napoleona, mamę Dominiki- Jadzię oraz babcie Halinę i
Zofię.
Nie tylko czytamy o doli kobiet ale też o losach
mężczyzn np. o” złym charakterze” Tadeuszu Kruku fryzjerze, który w czasie wojny
był obozowym fryzjerem szczególnie znienawidzonym przez więźniarki, które
strzygł i golił dla przyjemności a nie z obowiązku. Szeroki wachlarz osób w
powieści pokazuje też współczesnego mężczyznę- geja Iva Amerykanina, który
pragnął posiadać swoją cukiernię, oraz w jaki sposób zdobywa pieniądze aby
zaspokoić swoje marzenia. Ciekawa jest charakterystyka tych osób, są oni opisani
rzetelnie i wyraziście.
Każda z tych postaci mogła by posłużyć do napisania
osobnej ciekawej powieści, dlatego „Chmurdalię” należy czytać uważnie, aby
zapamiętać relacje pomiędzy jej bohaterami. Materiałem scalającym całą powieść
jest nocnik Napoleona, przedmiot zabytkowy przechodzący z rąk do rąk, pięknie
zdobiony, który na końcu służył jako doniczka paprotce. Śledząc kolejne losy
nocnika, poznajemy losy ludzi.
Joanna Bator w powieści ukazuje autentyczne przeżycia
ludzi, opowiada o potrzebie przekraczania granic, o pokonywaniu codziennych
trudności, gdyż życie to ciągła wędrówka. Mówi o codziennym podejmowaniu
mniejszych lub większych zobowiązań. Choć książki nie czyta się łatwo ze względu
na sposób napisania jej, warto ją polecić jako studium charakterów postaci.
DKK Rawicz
Autor przedstawia nam pięć historii; o życiu, uczuciu,
moralnych dylematach, marzeniach i śmierci, rzeczach dla nas wspólnych i
naturalnych, a tu ukazanych w sposób paradoksalny, niekonwencjonalny i magiczny.
I tak mamy kierowcę autobusu, który wreszcie poczuł się
jak Bóg. Chłopaka o imieniu Adi, który nie wie, że nawet jeśli się spóźni nic
się nie stanie - ona i tak nie przyjdzie. Jest też Anno, dziewczyna, która
zakochuje się w turyście z piekła i macica piękna niczym dzieło sztuki. Tytułowe
opowiadanie „Kolonie Knellera” to historia Chaima, który trafia do innego
świata-świata samobójców po tym jak sam odebrał sobie życie. Razem z Chaimem i
jego przyjacielem udamy się w podróż po zaświatach, gdzie według głównego
bohatera życie jest dokładnie takie jak sprzed samobójstwa, tylko trochę gorsze,
a cuda zdarzają się wtedy kiedy nikt nie zwraca na nie uwagi. Podczas tych
niezwykłych podróży wysłuchamy biadolenia samego Kurta Cobaina, spotkamy
gadającego psa, poznamy historię dziewczyny, która utrzymuje, że znalazła się tu
przez pomyłkę i chłopaka, który byłby tu dużo wcześniej, gdyby nie jego brat.
Edgar Keret posiada tę niezwykłą umiejętność pisania prosto o sprawach trudnych,
lekko o ciężkich i interesująco o całkiem zwykłych. W jego opowiadaniach
znajdziemy tragedię i komedię, odkryjemy na nowo rzeczywistość i zgrabnie
przemyconą prawdę, chociażby taką, że w życiu wiele zależy od nas i jeszcze
więcej od nas nie zależy i może troszkę czarnego humoru bo życie nawet po
śmierci nie wychodzi z mody.Z pełną świadomością polecam książkę – Keret wart
jest naszego czasu...
Barbara Domaszewska DKK Rawicz
Czytelnik bardzo szybko wciąga się w uwikłane relacje
głównego bohatera, najpierw z matką, a następnie z 17-letnią dziewczyną
o imieniu Cecylia – co stanowić będzie główny trzon opowieści. Jesteśmy
świadkami uzależnienia seksualnego, narastającego obłędu bohatera i
banalnej z pozoru tylko historii o miłości. Historii, która zaprowadzi
nas do zaskakującego finału. Opowiedziana przy tym pięknym językiem, z
jednej strony prostym a zarazem poetyckim.
Podsumowując ,,Nuda” Alberto Moravii zachwyca
mistrzostwem opisu a także a może przede wszystkim psychologicznym
szczegółem. Bowiem dużo miejsca w powieści poświęcił Moravia na same
przemyślenia bohatera. Przez co możemy ,,Nudę” potraktować również, jako
swoiste studium psychologiczne człowieka. Człowieka cierpiącego z jednej
strony na ogromną samotność – z drugiej zaś na ogromną niemoc
emocjonalną.
Moje subiektywne ,,ja”, jak najbardziej przyłącza się
do wszystkich głosów pochwalnych za ,,Nudą” Moravii. Jednocześnie uważam
ją za książkę, która nie pozostawia czytelnika obojętnym, pozostając w
nim na dłużej, co w czytelnictwie, i nie tylko, liczy się najbardziej.
Na koniec muszę jednak dodać, iż nie wszystkich naszych
klubowiczów powieść Alberto Moravii zachwyciła w równym stopniu, jak
mnie. Doprowadziła jednak do bardzo ożywionej dyskusji i spotkania,
które na pewno nie było nudne.
Anna Dziewit –Meller,Marcin Meller
Recenzja: Władysława Kicińska, DKK Rawicz